Przyjęcie dyrektywy 2011/83/UE o prawach konsumenta miało na celu ujednolicenie niektórych norm prawnych państw członkowskich w zakresie ochrony konsumentów i podniesienie przyznanego konsumentowi poziomu ochrony. Jednocześnie jednak polski ustawodawca dokonał istotnej nowelizacji przepisów odnoszących się do umowy sprzedaży. Nowe rozwiązania stanowią w istocie reimplementację do polskiego porządku prawnego rozwiązań przyjętych w dyrektywie UE 99/44 poświęconej sprzedaży konsumenckiej, która w obrocie konsumenckim odgrywa istotną rolę jako główny typ umowy zawieranej pomiędzy przedsiębiorcą a konsumentem. Zaistniałe zmiany wpłynęły odpowiednio na postrzeganie przez przeciętnego konsumenta rzeczywistości w jakiej się znajduje. W miejsce obowiązującej przez ostatnie dwanaście lat dychotomii rozwiązań zawartych odpowiednio w ustawie z 27.7.2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej i w Kodeksie cywilnym, regulacja prawna umowy sprzedaży ponownie w pełni znalazła się w Kodeksie cywilnym, niezależnie od tego czy mówimy o obrocie profesjonalnym, powszechnym, czy wreszcie konsumenckim. W odróżnieniu od unormowania ustawy o sprzedaży konsumenckiej, Kodeks cywilny reguluje nie tylko sprzedaż rzeczy ruchomych, lecz także nieruchomości, praw, energii elektrycznej, czy wody. Ze względu na złożoność problematyki i skutków jakie nowelizacja z 2014 r. przyniosła, istotne jest ujęcie tematyki sprzedaży nieco szerzej, nie zapominając o umowach wiązanych, takich jak sprzedaż połączona z kredytem konsumenckim czy hipotecznym. W kontekście przyjętych zmian należy także dokonać analizy prawnej umowy sprzedaży pod kątem okoliczności jej zawarcia, a więc zarówno tej zawieranej w sposób tradycyjny, jak również na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa.